How It Feels to Float

کتاب How It Feels to Float شناور شدن چه حسی دارد اثر  Helena Fox هلنا فاکس

خرید کتاب How It Feels to Float اثر  Helena Fox

من می‌خواهم مقاله‌ای در مورد رمان برجسته هلنا فاکس برای بزرگسالان جوان بنویسم، احساس می‌کنم شناور بودن، اما از این که هم منتقدان و هم طرفداران ادبیات بزرگسالان جوان معمولاً در مورد YA صحبت می‌کنند، حواسم پرت شده است. من نمی خواهم در مورد این کتاب اینطور صحبت کنم.

اجازه دهید توضیح بدهم: بیش از هر ژانر دیگری کتاب‌های YA احتمالاً بر اساس ارتباط و مرتبط بودن آنها مورد قضاوت قرار می‌گیرند. YA به دلیل توانایی اش در صحبت کردن، تشریح، ارائه، شفاف کردن، در هم شکستن مسائلی که واقعاً در زندگی جوانان اهمیت دارد، ارزشمند است. داستان YA، به ویژه زمانی که در رگه ادبی یا رئالیستی باشد، غیرقابل انکار در این کار خوب است. خواندن مسائل. خواندن زندگی را تغییر می دهد خودتان را در یک کتاب پیدا کنید. من شعارهای چند سازمان سوادآموزی جوانان را اینجا قرض می‌گیرم. همه آنها درست هستند اما به همان اندازه مشکل ساز هستند. مطالعه زندگی جوانان را تغییر می دهد. همه ما می دانیم که یک کتاب عالی می تواند شما را وادار کند برای اولین بار خودتان را ببینید. می تواند به شما بفهماند که اینجا هستید و زنده هستید و این که دنیا مکانی روشن و درخشان است که شما حق تعلق داشتن به آن را دارید. از طرفی همه این شعارها می تواند لنز محدودی برای خواندن YA باشد. مشکل در اینجا این است که ما خطر دریافت YA را به عنوان یک فرم مکمل از مطالب خواندنی داریم، چیزی که به عنوان یک بروشور در مورد سلامت روان در پزشک عمومی یا نوجوانانی که به یکدیگر نکات جنسی در اسنپ چت می‌دهند پیدا کنید. ما بر آن به عنوان یک کالای اجتماعی – و نه یک کالای ادبی – تمرکز می کنیم.

کتاب How It Feels to Float

How It Feels To Float یک کتاب «مسائل بزرگ» است که سلامت روان را موضوع اصلی خود می‌داند، اما من بیشتر علاقه‌ مندم که درباره این موضوع صحبت کنم که چرا این نوع YA من دوست دارم، تغییر شکل، ترکیب ژانر، تکه تکه، به شدت تجربی، نوع ادبی. پیدا کردن کتاب‌هایی مانند How It Feels To Float می‌تواند سخت باشد، بیشتر به این دلیل که مطمئن نیستم که وجود آنها را باور کنیم. منتقدان ادبی عموماً خود را به سمت ادبیات بزرگسالان سوق می دهند

داستان. در این فضا، منتقدان مشروط شده‌اند که بسیار عامدانه به دنبال شیوه‌های متنی پیچیده و جالب بگردند، زیرا این همان چیزی است که اساساً قضاوت آنها را درباره این متون هدایت می‌کند. در YA ما به دنبال مسائل، مضامین، توانایی وادار کردن جوانان به ورق زدن و خواندن هستیم. ما اغلب به این کتاب‌ها اجازه ورود به فضای انتقادی را نمی‌دهیم – به این معنی که سخت است، حتی وقتی از نزدیک نگاه می‌کنید، به بازیگوشی رسمی آنها توجه کنید. این واقعیت که من حتی اجازه دارم در مورد YA در SRB بنویسم قابل توجه و غیرعادی است.

این بدان معنا نیست که همه YA یک داستان ادبی بزرگ “L” است یا حتی همه آنها شایسته نقد طولانی هستند. انبوهی از آشغال ها در این زمینه وجود دارد – اما بسیاری از داستان های ادبی وحشتناک بزرگسالان نیز وجود دارد. تفاوت این است که کتاب‌های YA به عنوان یک بلوک از نظر ارزش انتقادی پایین‌تر تلقی می‌شوند. داستان ادبی بزرگسالان مجاز به تمایز است.

این احتمالاً با نحوه ظهور YA به عنوان یک مقوله از ادبیات نسبتاً اخیر ارتباط دارد. منتقدان عمدتاً به کتاب The Outsiders (1967) اثر S.E Hinton به عنوان پایه‌گذار ژانر YA می‌گویند، زیرا این اولین کتابی بود که برای نوجوانان نوشته، تولید و به بازار عرضه شد. چگونه بفهمیم که برای نوجوانان بوده است؟ زیرا همانطور که در قسمت اصلی پشت کتاب آمده است، این کتابی است که عمیقاً به مسائلی می‌پردازد که جوانان با آن مواجه هستند. لیندا باشلدر در مقاله مهم خود در سال 1980، «نگاه به عقب: یافتن کلاسیک» استدلال می‌کند که YA باید بسیار جدی‌تر گرفته شود، زیرا این ژانر شروع به پرداختن به مسائل و «موضوعات عمیق واقعی» کرده است.

خرید کتاب رمان How It Feels to Float بدون سانسور

بسیاری از معروف‌ترین نویسندگان کتاب‌های «مسائل بزرگ» در YA نیز نویسندگانی هستند که آثاری از نظر سبک نوآورانه و ساختاری چالش برانگیز تولید می‌کنند. ژاکلین وودسون، رمان‌نویس آمریکایی YA نمونه‌ای عالی از این موضوع است. او در مصاحبه‌های خود بارها از اینکه منتقدان کار او را «مرتبط با موضوع» می‌دانند، ابراز تاسف کرده است، زیرا به موضوعات مهمی مانند نژاد، طبقه و جنسیت می‌پردازد. اگرچه این مسائل در کار او مهم است و صدای صادقانه و معتبر او نیز برای لشکر خوانندگانش مهم است، منتقدان اغلب راهی را در نظر نمی گیرند که تصمیمات رسمی او به او اجازه می دهد تا زندگی شخصیت هایش را منتقل کند. او اغلب در شعرهای خالی می نویسد و از فرم های تکه تکه مانند عکس نوشته استفاده می کند – و این به او اجازه می دهد شکاف ها و سکوت های اطراف تروما را کشف کند و به آنچه بیان کردنش دشوار است نزدیک شود.

اگرچه موضوع او گاهی اوقات متناقض است، اما خواندن یا درک کتاب های وودسون دشوار نیست. همچنین کسانی که پادشاه معاصر او A.S هستند، که حداقل در ذهن من، ملکه YA تجربی است، نیستند. همه رمان‌های کینگ با طرح‌های زمانی پیچیده مشخص می‌شوند. شخصیت هایی که در گذشته زندگی طولانی داشته اند برای صرف شام با شخصیت هایی که در زمان حال زندگی می کنند ظاهر می شوند. جملات او چیزهای جالبی را با ادغام انجام می دهند، ساختارهای روایی او اغلب چیزی جز خطی هستند. مانند وودسون، کینگ به ما نشان می‌دهد که پیچیدگی مساوی با دشواری نیست (اگرچه ممکن است این دو گاهی اوقات همپوشانی داشته باشند). این نویسندگان از اشکال غیرمتعارف برای بررسی مسائل سیاسی معاصر استفاده می کنند. اگر پیچیدگی معیاری برای سنجش مهارت یک کتاب در خم کردن ابزار به اهداف باشد، بهترین نویسندگان YA پیچیده هستند، نه لزوماً دشوار. شاید به همین دلیل است که ما آنها را با “ادبی” نبودن اشتباه می کنیم.

در زمینه استرالیا، مجموعه‌ای از «مسائل بزرگ» YA داریم که ویژگی‌های ادبی یا تجربی بالایی را نیز در خود جای داده است. دنیای سوررئالیستی کتاب‌های لین هال یا رمان‌های منظوم شارون کرنو نمونه‌های خوبی هستند. و البته سونیا هارتنت و مارگو لاناگان هستند که آثارشان بسیار متاثرانه، بینامتنی، تاریک، پیچیده، ادبی و هر اصطلاح دیگری است که ممکن است برای توصیف نوع رمان‌های بزرگسالی که برنده جوایز عالی ادبیات «L» هستند استفاده شود. بحث در مورد اینکه آیا لاناگان یا هارتنت واقعاً YA را می نویسند یا خیر، از ناتوانی بسیاری از منتقدان در درک اینکه YA ادبی ممکن است وجود داشته باشد، صحبت می کند، که حتی ممکن است در میان جوانان واقعی طرفدارانی داشته باشد.

من کمی منحرف شده ام اما اینها همه چیزهایی هستند که کتاب How It Feels To Float مرا به فکر انداخت. به این فکر می کنم که آیا تلاش برای ورود به کتاب با تمرکز بر بازیگوشی ادبی آن به من این امکان را می دهد که عدالت را رعایت کنم. بدون شک این یک کتاب مسائل بزرگ است. داستان حول محور بیز 16 ساله است که پس از خودکشی پدرش که در هفت سالگی رخ داد بهبود نیافته است و اکنون با سلامت روانی خود دست و پنجه نرم می کند. مسئله دیگر: نوجوانانی که سعی می‌کنند سر خود را در اطراف زمین پیچیده جنسی و جنسی قرار دهند. بیز اخیراً بهترین دوستش گریس را بوسیده است که پس از شرمساری شلخته به خاطر داشتن رابطه جنسی با پسر داغ محلی مجبور به ترک شهر شد. بیز همچنین گاهی اوقات جذب پسرها می شود و علاقه او در حال رشد ممکن است خود همجنس گرا باشد.

نحوه شناور شدن احساس می شود قبلاً هم در خارج از کشور و هم در استرالیا با استقبال خوبی روبرو شده است – قبلاً برنده شده و در فهرست نهایی جوایز ادبی زیادی قرار گرفته است. به راحتی می توان بحث را حول محتوای آن متمرکز کرد و بسیاری از بازبینان این کار را انجام داده اند. آنچه در مورد درمان آن با سلامت روان و تمایلات جنسی احتمالاً مهمتر است این است که این کتاب از دریچه نوجوانی به این موضوعات می پردازد. بیز با بسیاری از کارهای مشابهی که بزرگسالان انجام می دهند سر و کار دارد، اما او فاقد عاملیت بزرگسالان است. او در خانه مادرش زندگی می کند و باید قوانین او را رعایت کند. او راه های بسیار کمی برای حمایت از خود دارد. و مهمتر از همه، او تجربه کافی از جهان را ندارد تا به دانش خود در مورد روش کار و معنای آن برای او اطمینان داشته باشد.

مسئله این است که موضوعاتی که چگونه احساس شناور بودن را بررسی می کند و آزمایشاتی که به کار می برد، دائماً با یکدیگر برخورد می کنند: این نوآوری های هوشمندانه با کلام مکتوب است که این کتاب را به فرو رفتنی عمیق در دنیای ناآرام نوجوانی تبدیل می کند که به سرعت از دست دادن طرح بیز راه خود را در سراسر جهان بر روی خط بسیار مبهم بین عقل و دیوانگی طی می کند. از صفحات آغازین کتاب، پدر بیز آنجاست، روی لبه تختش نشسته است. او کمی تار است – برای کسی که مرده است قابل درک است – متن او در گفتگوی مستقیم ارائه می شود تا بر حضور واقعی او در بیز تأکید کند. متن او در مونولوگ داخلی ارائه شده است:

او می گوید: “شما باید متوقف شوید.”

چی؟ من به او چشمک می زنم. او تار است

«تفکر. وقتی نفس می‌کشی می‌شنوم.»

بحث‌های بی‌ صدا بیز با پدرش به‌ عنوان چیزی شبیه به خواب دیدن در بیداری ارائه می‌شود. دنیای ملموس، دنیای تخیلی و منظره رویایی در این کتاب در کنار هم قرار دارند. در این فضای ماورایی است که بیز خود را «شناور» توصیف می‌کند که می‌تواند با جمع‌آوری و بررسی تجربیات کوچک از تاریخ شخصی‌اش، داستان زندگی‌اش را با شرایط خودش بازسازی کند. او با آنها در داخل سر خود و در تکه های کوچک متن در سراسر صفحه “بازی” می کند و اهمیت آنها را در گفتگو با پدرش دوباره تصور می کند.

در آن لحظاتی که اضطراب بیز در بالاترین حد خود است،

استرس خطوط متن را تکه تکه می کند – جملات به دو قسمت تقسیم می شوند، کلمات به هم فشرده می شوند، گفتگوهای درونی و بیرونی با هم رقابت می کنند، اغلب برای جلوه های خنده دار. بعد از اینکه بیز بهترین دوستش گریس را می بوسد، گریس وظیفه خود را می گذارد که سعی کند بیز را پیدا کند که ممکن است بیشتر از او دوستش داشته باشد او را ببوسد – اما همه اینها تبدیل به کمدی از اشتباهات و اضطراب می شود زیرا هیچ یک از آنها مطمئن نیستند که بیز دقیقاً از کدام جنس است. در حال بوسیدن است:

“بیز، آیا تو واقعاً همجنسگرا هستی… داشتم به این فکر می کردم که به جای من چه کسی ممکن است برای تو خوب باشد.”

من حرکت ستارگان را احساس می کنم و می توانم پژواک تمام سیاهچاله هایی را بشنوم که همه چیز را می بلعند-

و سپس، درست مثل آن، سرم پاک می شود. گریس است. فقط گریس (ببین، بیز.)

او اینجاست، دستش هنوز روی بازوی من گرم است. بهترین دوست من.

(بیا روی زمین بیز. همه چیز درست می شود.)

بیز با خودش صحبت می کند، با پدرش صحبت می کند، حتی با اقیانوس صحبت می کند. در شهر ساحلی او وولونگونگ، آب، با تمام تصاویر مرتبط با رستگاری و تجدید، بر منظره مسلط است. او در اوایل تقریباً خودش را غرق می کند، اما توسط دوست پسرش جاسپر از اقیانوس بیرون کشیده می شود. اقیانوس اغلب بیز را بین دنیای واقعی و خیالی او به شیوه ای آرامش بخش و آگاهانه قرار می دهد. بعداً در کتاب وقتی گرفتار امواج می شود و برای اولین بار پس از مدت ها می خندد، پدرش را از دور می بیند.

خرید کتاب How It Feels to Float

در پایان بخش اول کتاب می‌دانید که همه چیز بسیار بد شده است زیرا پدر بیز دیگر او را ملاقات نمی‌کند. او محو می شود. تنها تصور او را رها کرد. تصور چشمانش که خیره شده است، قبل از اینکه ناپدید شوند.» چیدمان متن بعد از این اتفاق بر عدم حضور او در صفحاتی تأکید می کند که خالی می مانند یا گاهی فقط حاوی چند کلمه یا یک جمله هستند، بنابراین فضای سکوت را ملموس تر و محسوس تر می کند. و قابل مشاهده توسط خواننده – و این چیزی است که آن را بسیار تأثیرگذار می کند. در فضای هیچ یک صفحه تقریباً بدون متن، همه چیزهایی که بیز نمی تواند بیان کند، آشکار است. پس از آن صفحاتی از اشعار فهرست کوتاه که همه با «احساس می‌کند» شروع می‌شوند، دنبال می‌شوند: هر یک از این‌ها یک بررسی کوتاه زودگذر است از دشواری بیان اینکه چه اتفاقی می‌افتد وقتی کسی در غم فرو می‌رود و سعی می‌کند با چنگ زدن به آن از آن بالا برود. آن چیزهای روزمره که ممکن است آنها را دوباره وارد دنیای فیزیکی کند:

دلت برای نیمکت کنار حصار تنگ شده است. دلت برای پیاده روی از قفسه ها تنگ شده است. دلت برای صحبت های کنار استخر، در بانوج، شب ها، پشت تلفن، چشمک زدن صفحه نمایش نور آبی تنگ می شود.

هنگامی که او سعی می کند به خدمات بهداشت روان دسترسی پیدا کند، بیز با پوچ بودن سؤالات ساده روزمره در هم می ریزد:

من را نزد یک روانشناس بالینی فرستاده اند و او سوالات دیگری از من پرسیده است. خیر: آیا خارش دارید یا خواب آلود هستید یا چاق یا غمگین یا تشنه هستید.

بیشتر شبیه: الیزابت، چه احساسی داری؟

از کجا آغاز کنم؟ چون فکر می کنم سوال اشتباهی است.

من احساس نمی کنم. اینجا هیچ حسی نیست

نسبت سوالاتی که روانشناسم از من پرسیده به سوالاتی که نپرسیده است

— 1:1000000.

زمانی است که بیز در یک دوره عکاسی ثبت نام می کند و با سیلویا 80 ساله جذاب و بامزه ملاقات می کند، او عکاسی را به عنوان یک فرم یادداشت برداری و دیدن کشف می کند. عکس هایی که او با دوربین SLR قدیمی پدرش می گیرد با او صحبت می کند. آنها داستان چیزهایی را که او عکس می گیرد به او می گویند:

من اینجام. در اینجا صداهایی وجود دارد که از مستطیل های کاغذ بیرون می آیند.

اوم

سلام. دارم گوش میدم خوش آمدی.

اوم

عکس‌ها مدام در کیف من زمزمه می‌کنند، در ماشین سواری به خانه… پس حدس می‌زنم داستان‌ها فقط مال من باشند؟

این عکس‌ها به او اجازه می‌دهد دوباره جهان اطرافش را ببیند، متوجه شود و با آن صحبت کند و سعی می‌کند با عکاسی از چیزهایی که در داستان شخصی او مهم بودند، از قدرت آنها برای ثبت و اختراع دوباره لحظات زمان استفاده کند. این به اوج خود می رسد که بیز جاسپر را متقاعد می کند تا به سفری به منطقه ای NSW برود و از تمام مکان هایی که پدرش در سفری زندگی می کرده است عکس بگیرد تا او را بهتر درک کند و به طور ضمنی خودش نیز به آن سفر کند.

در صحنه اوج این سفر، آنها به تمورا، مکانی مگس ها و جعبه های آجری قهوه ای و خاکستری خانه ها ختم می شوند. یک راننده تاکسی غیردوستانه، بیز و جاسپر را در خیابانی که زمانی خانه پدرش بود، رها می کند. او از خانه عکس می گیرد و یک واقعیت عمیق تروماتیک در مورد تاریخ خانواده اش توسط ساکنان جدید آن برای او فاش می شود. روز بعد از خواب بیدار می شود و در اضطراب خودش خفه می شود. او به عکس ها نگاه می کند و آنها به معنای واقعی کلمه از دیدگاه پدرش با او صحبت می کنند. آنها یک به یک در یک فصل ارائه می شوند و هیچ چیزی وجود ندارد که خواننده را در این مکان عجیب راحت کند:

عکسی از یک اتاق نشیمن:

من یک پسرم. من پنج ساله هستم و نام من استیون گری است.

از روی کاناپه برمی خیزم و روی بدنم می افتم و مامان می خندد.

او لباسش را با گل های قرمز پوشیده است، همانی که پدر را در آن می بوسد.

در طول فصل، داستان هایی که عکس ها تعریف می کنند انتزاعی تر می شوند. آنها نشان می‌دهند که چگونه اشیاء و مکان‌های کوچک گذشته ما داستان‌های شخصی و تاریخ‌های ما را نگه می‌دارند:

عکسی از خانه:

من اتاق هستم، من پله هستم، من پنجره هستم.

من سقف هستم، من دیوار هستم، من خانه هستم.

من می بینم که او و او چگونه یکدیگر را لمس کردند و دیگر دست از دست کشیدند. پسر را می بینم که پشت در دارد گوش می دهد…

صدا و داستان‌هایی که این عکس‌ها ایجاد می‌کنند بی‌نهایت و از نظر بیز بسیار زیاد است. آن‌ها نشان می‌دهند که چگونه، همانطور که سوزان سونتاگ استدلال می‌کند، عکس‌ها این قدرت را دارند که گذشته را دوباره اختراع کنند، دوباره تصور کنند، جمع‌آوری و بازنویسی کنند. بیز زیر سنگینی تمام آن داستان ها فرو می ریزد و صفحات کتاب به طور جدی تحت تأثیر درگیری او قرار می گیرد:

بابا؟ بابا؟ بابا؟ بابا؟ بابا؟ بابا؟ بابا؟ بابا؟ بابا؟ بابا؟ بابا؟ بابا؟ بابا؟ بابا؟ بابا؟

این کلمه و علامت سوال در چندین صفحه تکرار می شود، در حالی که منتظر هستیم تا بیز برای پخش بیاید، تا داستان مناسبی را پیدا کند تا خودش بگوید و با عکس هایی که گرفته است متحول شود. در نهایت عکاسی به بیز می‌آموزد که هنر می‌تواند متعالی باشد، زیرا به ما می‌آموزد که زندگی چیزی است که زمانی اتفاق می‌افتد که وقت بگذاری «در این مکان، در این لحظه، زیر این خورشید، تا زمانی که می‌توانی، برای مدت طولانی همانطور که می توانید دریافت کنید.

احساس شناور شدن در نهایت درسی است در مورد نحوه نشستن با کلمات و تصاویر، نحوه تماشای آنها به معنای واقعی کلمه شناور و تکه تکه شدن آنها در صفحه – و چگونه این می تواند شما را وادار کند هر چیزی را که یک کتاب برای گفتن دارد آنقدر عمیقاً آزاردهنده احساس کنید.