کتاب The Last Man آخرین مرد اثر Mary Shelley

کتاب The Last Man

آخرین مرد یک رمان علمی تخیلی آخرالزمانی از مری شلی است که اولین بار در سال 1826 منتشر شد. این کتاب از دنیای آینده می گوید که توسط طاعون ویران شده است. این رمان در آن زمان به شدت مورد بازبینی قرار گرفت و تا زمان احیای علمی که در دهه 1960 آغاز شد تقریباً ناشناخته بود. این تا حدودی به خاطر پرتره های نیمه بیوگرافی خود از شخصیت های رمانتیک در حلقه شلی، به ویژه همسر فقید شلی، پرسی بیش شلی و لرد بایرون، قابل توجه است.

_عناصر بیوگرافی

بسیاری از شخصیت های اصلی به طور کامل یا جزئی بر اساس آشنایان شلی هستند. شلی توسط پدرشوهرش، سر تیموتی شلی، از انتشار بیوگرافی شوهرش منع شده بود، بنابراین او را در میان دیگران در آخرین مرد به یادگار گذاشت. آدریان آرمان‌شهر، ارل ویندزور، که پیروانش را در جستجوی بهشت طبیعی هدایت می‌کند و وقتی قایقش در طوفان غرق می‌شود، می‌میرد، پرتره‌ای خیالی از پرسی بیش شلی است، اگرچه شخصیت‌های کوچک دیگری مانند مریوال نیز ردپای پرسی را دارند.

لرد ریموند که انگلستان را ترک می کند تا برای یونانیان بجنگد و در قسطنطنیه می میرد، بر اساس لرد بایرون ساخته شده است. این رمان درد مری شلی را در از دست دادن جامعه «برگزیدگان» که او آنها را نامیده بود، بیان می‌کند و لیونل ورنی به عنوان خروجی برای احساس فقدان و کسالت او پس از مرگ آنها و مرگ فرزندانش دیده می‌شود.

به نظر می رسد که شلی برای عنوان رمانش در کتاب Le Dernier Homme اثر ژان باپتیست کوزین دو گرینویل (1805) الهام گرفته است که در سال 1806 با نام Omegarus and Syderia به انگلیسی ترجمه شد.

کتاب The Last Man

_شکست آرمان های سیاسی عاشقانه

The Last Man نه تنها از دست دادن دوستان شلی ابراز تاسف می کند، بلکه آرمان های سیاسی رمانتیک را نیز زیر سوال می برد. به یک معنا، طاعون استعاره‌ای است، زیرا طلسم انقلابی گروه نخبگان از درون توسط نقص‌های طبیعت انسانی فرسوده شده است.

همانطور که محقق ادبی، کاری لوکه می نویسد، “در خودداری از قرار دادن بشریت در مرکز جهان، زیر سوال بردن موقعیت ممتاز ما در رابطه با طبیعت، پس، آخرین انسان چالشی عمیق و پیشگویانه برای اومانیسم غربی ایجاد می کند.” به طور مشخص، مری شلی، در اشاره به شکست انقلاب فرانسه و پاسخ های گادوین، ولستون کرافت و بورکی به آن، «با تلاش جمعی به ایمان روشنگری در اجتناب ناپذیری پیشرفت حمله می کند».

_انزوا

هیو لوک استدلال می کند که “با پایان دادن به داستان خود با تصویر ساکنان منفرد زمین، او تقریباً تمام وزن رمان را بر این ایده آورده است که وضعیت موجود فردی اساساً منزوی و بنابراین در نهایت تراژیک است” (xvii) ). شلی این موضوع انزوای غم انگیز را با شعر لرد بایرون و ویلیام وردزورث به اشتراک می گذارد.

کتاب The Last Man

_علم و پزشکی

درست همانطور که فرانکشتاین قبلی و مشهورتر او (1818) درگیر مسائل علمی الکترومغناطیس، شیمی و ماتریالیسم بود، آخرین مرد شلی را دوباره در تلاش برای درک دامنه تحقیقات علمی می یابد. برخلاف هشدارهای رمان قبلی در مورد فراگیری فاوستی، آخرالزمان ویرانگر این رمان قویاً نشان می‌دهد که پزشکی بسیار ترسو و در نهایت دیر شده است.

برای مثال، ستاره‌شناس بی‌اثر مریوال، در تضاد کامل با ویکتور فرانکنشتاین که به طرز وحشتناکی مولد است، قرار دارد. ساختن مصونیت لیونل ورنی توسط شلی همچنان موضوع بحث انتقادی قابل توجهی است، اما این رمان قطعاً درک عمیقی از تاریخ پزشکی، به ویژه توسعه واکسن آبله و نظریه های مختلف قرن نوزدهم در مورد ماهیت سرایت را نشان می دهد.