56%

All This Time کتاب تمام این مدت (بدون سانسور)

دسته بندی : رمان داستانی
اشتراک گذاری

معرفی بررسی و نقد محصول

معرفی کتاب تمام این مدت اثر میکی داتری

کتاب All This Time

کتاب تمام این مدت یکی از عاشقانه ترین کتاب های احساسی است! این کتاب در ارائه جزئیات ، توضیحات ، و عواطف برانگیزاننده در لحظه، فوق العاده است. همه چیز خیلی زیبا و عاشقانه پیش خواهد رفت و شما در سرتاسر اثر احساسی عمیق را تجربه خواهید کرد!

کایل و کیمبرلی یک زن و شوهر ایده آل هستند اما آنها تصادف می کنند. کایل از ناحیه مغز آسیب دیده است و وقتی از خواب بیدار می شود می فهمد کیمبرلی مرده است. او ویران شده است زیرا این پایان مورد نظر کایل نیست ، و حتی دیگر نمی تواند کیمبرلی را ببیند. احساس می کرد هیچ کس او را درک نمی کند … تا اینکه مارلی وارد زندگی او شد.
او در نگارش این اثر از آثار کلاسیک سیاه و سفید سینمایی الهام گرفته است.

میکی داتری از دانشگاه برناو فارغ التحصیل شد و در آنجا هنر تئاتر خواند. او نویسنده فیلمنامه و داستان نویس ساکن لس آنجلس است و یکی از نویسندگان پرفروش شماره 1 نیویورک تایمز است.
وی دارای مدرک لیسانس در رشته نویسندگی انگلیسی از دانشگاه پیتسبورگ است. وی که اصالتا اهل شهرستان باکس ، پنسیلوانیا است ، در حال حاضر به همراه همسرش در پیتسبورگ اقامت دارد.

کتاب All This Time

قسمت هایی از کتاب تمام این مدت

با نگرانی به ورودی بیمارستان خیره می شوم، چشم هایم از مسیر اصلی به سمت درمی آید و دوباره برمی گردد، دنبال راننده ای به نام جان هستم تا با یک ماشین قرمز قبل از اینکه به اتاقم برگردانده شوم، سوارم کند. وقتی منتظرم سعی می کنم خونسردی ام را حفظ کنم، اما از فکر دیدن مارلی فقط تا چند دقیقهٔ دیگر، قلبم دیوانه وار در سینه ام می کوبد. عصبانی می شود؟ دوباره به من اعتماد می کند؟ این برای او چطور بوده است؟ به نوعی فقط می دانم او کسی است که همهٔ این ها را درک می کند.

چشم هایم را می بندم، وانمود می کنم خوابم و صبر می کنم پرستار شب برود. یک چشمم را باز می کنم و می بینم دستش را جلو برده تا چراغ ها را خاموش کند، نفسم را حبس می کنم و منتظر می مانم، در تاریکی محو می شود. در که پشت سرش با صدای تق بسته می شود، راه می افتم. اینترنتی تاکسی خبر می کنم و می گویم دورتر از ورودی بیمارستان بایستد، بعد پاهایم را از تخت آویزان می کنم و می ایستم، پای آسیب دیده ام تقریبا زیر سنگینی وزنم خم می شود.

نگاهی به تلفنم می اندازم و می بینم ساعت تقریبا نه و نیم است. خیلی دیر است؟ در را باز می کند؟ راننده می پرسد: «منتظر بمونم؟» و من یک ثانیه درنگ می کنم. بعد سر تکان می دهم. مارلی داخل است. دلیلی ندارد از اینجا بروم. به سختی به پیاده رو می روم و لحظه ای مکث می کنم. ماشین ناپدید می شود. هر قدمی که برمی دارم عصبی تر می شوم، درد پایم هر ثانیه بیشتر می شود، قلبم در سینه ام می کوبد. طولی نمی کشد که فقط «در» میان ماست.