In a Dark, Dark Wood کتاب در یک جنگل تاریک تاریک

کتاب در یک جنگل تاریک تاریک اثر روث ور

کتاب در یک جنگل تاریک تاریک In a Dark, Dark Wood

گاهی اوقات وحشتناک‌ترین چیزی که ممکن است با آن روبرو شوید خودتان هستید!

روث ور (Ruth Ware) در این داستان جذاب زندگی دختری به نام نورا را دستمایه‌ی روایت خود قرار می‌دهد؛ او نویسنده‌ای منزوی است که به نوشتن رمان‌های جنایی می‌پردازد.

نورا به وسیله‌ی دوستی که مدت‌هاست از او خبری ندارد به یک میهمانی در شمال انگلستان دعوت می‌شود. اگر چه نورا تمایلی به ترک کردن خانه‌ی دنج و خلوت خود ندارد اما در نهایت خود را قانع به رفتن می‌کند. در نهایت نورا و چند دوست قدیمی در خانه‌ای شیشه‌ای در دل جنگل در کنار هم قرار می‌گیرند.

میهمانی رمان در یک جنگل تاریک تاریک مانند دیدارهای معمولی آغاز می‌شود اما کم کم رنگ و بوی ماجرا تغییر می‌کند و اسرار تک تک شخصیت‌های داستان برملا می‌شود و نورا نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ او هم چیزهایی در گذشته‌ی خود دارد که نمی‌خواهد دیگران بدانند. البته این تنها بخش ترسناک ماجرا نیست، آن‌ها به مرور متوجه می‌شوند که تنها حاضران این خانه‌ی شیشه‌ای نیستند و کسی هم به قتل رسیده است!

درباره کتاب

در یک جنگل تاریک تاریک با عنوان اصلی «in a dark, dark wood» اولین بار سال ۲۰۱۵ منتشر شد. شخصیت اصلی این داستان دختر بیست و شش ساله‌ای به نام لیونورا است. دختری که نویسنده‌ی داستان‌های جنایی است و براثر یک دعوت به یک داستان جنایی وارد می‌شود. روث ور رمانش را با لحنی جذاب و هیجان‌انگیز و با توجه بسیار زیاد به جزئیات نوشته است.

این کتاب حیرت‌آور مدت کوتاهی پس از انتشار در فهرست پرفروش ترین کتاب‌های نیویورک‌تایمز، نیویورک تودی و لس‌آنجلس تایمز قرار گرفت. این کتاب تاکنون به چندین و چند زبان مختلف برگردانده شده و در سراسر جهان طرفداران زیادی دارد. یک شرکت فیلم‌سازی امتیاز ساخت فیلم از روی این کتاب را خریده و فیلم کتاب در یک جنگل تاریک تاریک به زودی ساخته خواهد شد.

در بخشی از کتاب در یک جنگل تاریک تاریک می‌خوانیم:

می‌خواهم بخوابم، ولی توی چشم‌هایم نور می‌اندازند. من را آزمایش و اسکن کردند و جواب‌ها را پرینت گرفتند، لباس‌های خون‌آلودم را درآوردند. چه اتفاقی افتاده؟ چه‌کار کرده‌ام؟

من را سوار ویلچر، در راهروهای دراز پیش می‌برند، نورها را برای شب کم‌فروغ کرده‌اند، از کنار بیماران خواب می‌گذریم. بعضی از آن‌ها، همین‌طور که من رد می‌شوم، بیدار می‌شوند و من حالت خودم را در چهره‌های شوکۀ آن‌ها می‌بینم، آن‌طوری که رویشان را برمی‌گردانند، انگار از چیزی رقت‌انگیز یا ترسناک.

دکترها از من سوالاتی می‌پرسند که نمی‌توانم جواب بدهم، چیزهایی می‌گویند که یادم نمی‌آید.

آخر سر، وصلم می‌کنند به یک مانیتور و رهایم می‌کنند، تخدیر شده و خواب‌آلود و تنها.

اما نه چندان تنها.

با درد به پهلو می‌چرخم، و آن موقع است که می بینمش: افسر پلیس زنی صبورانه روی صندلی نشسته است.

از من مراقبت می‌شود، ولی نمی‌دانم چرا.

آنجا دراز کشیده‌ام. از پشت شیشه دریچه  تور سیم دار به پشت سر افسر پلیس نگاه می‌کنم. خیلی دلم می‌خواهد بروم بیرون و چیزهایی بپرسم، اما جرئت ندارم. تا حدی به این خاطر که مطمئن نیستم پاهای پشمالویم بتوانند من را تا دم در بکشانند. اما تا حدی هم به این خاطر که مطمئن نیستم بتوانم جواب سؤال‌ها را تحمل کنم.