Metro 2034 مترو 2034

کتاب مترو 2034 اثر دیمیتری گلوخوفسکی

کتاب Metro 2034 مترو 2034 سال 2034 است. از اتفاقاتی که در ایستگاه VDNKh شروع و به پایان رسید، حتی یک سال هم نگذشته است. Dark Ones که زمانی به عنوان یک تهدید مرگبار در نظر گرفته می شد، برای همیشه ناپدید شده و توسط آرتیوم و متحدانش کشته شدند.

در طرف دیگر مترو، ساکنان ایستگاه سواستوپولسکایا برای بقا در برابر تهدیدهای جدیدی که دائماً به آنها حمله می کند می جنگند. سرنوشت ایستگاه در گرو تدارکات اسلحه است که به همراه کاروان ها و ارتباطات مفقود شده ناگهان کوتاه می آید.

برای حل معما و بازگرداندن ثبات منابع، گروه کوچکی فرستاده می شود: احمد جوان ، وقایع نگار قدیمی ناتمام هومر و شکارچی – زمانی در میان تاریکی ها گم شده بودند، اکنون پیدا شده اند اما با هویت نسبتاً نامشخصی … گروه کوچک آنها با ساشا ، دختر یک استاد ایستگاه تبعید شده تمدید می شود.

واقعا هانتر کیست؟ آیا او محبتی را که ساشا نسبت به او احساس می کند پس می دهد؟ چه رازهایی در تاریکی تونل های مترو پنهان شده است؟ و آیا قهرمانان بعید موفق می شوند.

برای خواندن کتاب مترو 2034 نیاز است که قبلا رمان 2033 را خوانده باشید تا وقایع و اتفاقات این کتاب را به خوبی درک کنید.

در بخشی از کتاب مترو 2034 می‌خوانیم

آرتیوم لوله‌ی داغ تفنگش را پایین آورد و سعی کرد اشک و عرق جمع شده روی صورتش را با پشت دستش پاک کند، ولی دستش به صورتش نمی‌رسید: ماسک اکسیژن مانعش شده بود. شاید بهتر بود آن ماسک لعنتی را از روی صورتش بردارد؟ بودن یا نبودن آن چه فرقی ایجاد می‌کرد؟

احتمالا صدای نعره‌های بیماران جلویی آن‌قدر بلند بود که صدای شلیک مسلسل را در خود خفه کرد، وگرنه چه دلیلی داشت صف‌های عقبی همچنان به بیرون آمدن از واگن ادامه دهند و طعم سرب داغ را بچشند؟ آیا آن‌ها صدای غرش مسلسل‌ها را نمی‌شنیدند؛ آیا متوجه نبودند که از فاصله‌ای نزدیک به رگبار بسته شده‌اند؟ به چه امیدی همچنان جلو می‌آمدند؟ شاید دیگر واقعا هیچ چیز برایشان مهم نبود؟

روی سکو، دور خروجی‌ای که به زور باز شده بود، اجساد ورم کرده تا چند متر روی هم تلمبار شده بودند. برخی از اجساد همچنان به صورت خفیفی در حال لرزش بودند و از جایی زبر تپه‌ی اجساد صدای ناله‌ای به گوش رسید. جریان چرک از زخم باز خروجی بالاخره متوقف شد: کسانی که در واگن باقی مانده بودند، از شدت ترس و برای محافظت خود در برابر گلوله‌ها، با تراکم زیاد دور هم جمع شده بودند.

آرتيوم نگاهی به مسلسل چی ها دور و برش انداخت. آیا فقط دست و پاهای خودش در حال لرزیدن بودند؟ هیچ‌کس چیزی نگفت. در ابتدا حتی فرمانده هم ساکت بود. تنها صداهایی که به گوش می‌رسید، یکی صدای خس‌خس مردی بود که در داخل قطار شلوغ سعی داشت جلوی سرفه‌ی خونی اش را بگیرد و دیگری صدای ناسزا گفتن‌های آخرین مرد زنده‌ای بود که زیر تپه‌ی اجساد نفس‌های آخرش را می‌کشید.